در شرایطی که از نظر تحریم‌ها و ترور‌ها و دیگر فشارهای بین‌المللی جمهوری اسلامی بسیار شباهت به شرایط تحریم و انزوای پررنج مسلمانان در شعب ابی‌طالب دارد، چه چیزی باعث می‌شود که رهبری بگویند ما در شرایط بدر و خیبریم ؟

جنگ بدر در دورانی درگرفت که گرچه مسلمین در حصر و فشار و فقر بودند ولی توانسته بودند جامعه‌ای بسازند و هر روز بیش از پیش قوی‌ شوند و با همدلی و تعاونشان خشت و گل بنای جامعه‌ی اسلامی را فراهم کنند.

 جنگ بدر اولین رویارویی مسلمین با کفار بود، اولین رویارویی که در عرف دیپلماتیک (!) آن زمان با اقدام تحریک‌آمیز و ماجراجویانه‌ی پیامبر در حمله‌ی ناکام به کاروان تجاری ابوسفیان برای اخذ غنیمت در ازای اموال به تاراج رفته‌ی مهاجرین در مکه رخ داد. اما صف‌آرایی مغرورانه‌ی کفار علیه مسلمین به تاوان این عمل با شکستی خفت‌بار همراه شد.

جنگ خیبر اما داستانی جالب‌تر دارد. «یهودیان»ی که طبق پیمانشان نباید به کفار علیه مسلمین کمک می‌رساندند با سپاه جنگ احزاب همراه شدند. تاوان این عمل به حکم پیامبر پس از پراکنده شدن احزاب بسیار سنگین بود، حمله به قلعه‌ها و محاصره‌ی آن‌ها و در نهایت پس از تسلیم شدنشان، کشتن همه‌ی مردان چنگی قبیله و مصادره‌ی اموالشان. جنگ خیبر پس از خیانت فرصت‌طلبانه‌ی ناکام یهودیان به نابودی‌شان منجر شد.

در زمان هردوی این جنگ‌ها منافقین مدینه در جامعه حضور و فعالیت داشتند و آشکارا به فتنه‌گری‌های نرم دست می‌زدند ولی علی‌رغم اصرار اصحاب، پیامبر هیچ‌گاه برخورد قهرآمیزی با آن‌ها نکرد و مصالح جامعه‌ی اسلامی را در آن دید که سکوت کند.

شاید این‌گونه شباهت‌یابی‌های تاریخی کوته نظرانه و غیرمنطقی باشد ولی برای فهم سخنان کسی که نقطه‌ی خاص مورد علاقه و مورد تاکیدش تاریخ صدر اسلام و تحلیل جریان‌شناسانه‌ی آن است و همواره برای توصیف و تشریح اوضاع جاری کشور ، جهان صدر اسلام را تحلیل می‌کند، قضیه متفاوت است.

شرایط کشور ما امروز بی‌شباهت با آن برهه از صدر اسلام نیست. استکبار مغرورانه با ابزار ترور و تحریم و فشارهای بین‌المللی منتظر زانو زدن جمهوری اسلامی در برابر نظم ظالمانه‌ی جهان است و منافقین داخلی نیز گرچه با حضور آگاهانه‌ی توده‌های مردم برای دفاع از عدالت و ولایت مدت‌هاست به حاشیه رانده‌شده اند ، ولی هنوز منافقانه در فعالیت هستند.

اما در این میان امام امت پیامبرگون در برابر منافقین سکوت می‌کند و در میانه‌ی غرور و مستی استکبار به روزهای فتح بدر و خیبر می‌اندیشد. فرمانده نظامی‌اش به ناوهای آمریکا هشدار می‌دهد که به خلیج فارس باز نگردند و بستن تنگه‌ی هرمز را تمرین می‌کند و همراهانش در جبهه‌ی مقاومت تیغ زبانشان را بر خیبریان اسرائیلی برهنه می‌کنند.

آیا نبردی در راه است؟ آیا به تاوان تاراج انقلابیون به کاروان نماد سرمایه‌داری یورش خواهیم برد؟ آیا غرور استکبار را در بدر دیگری فرو خواهیم ریخت؟ آیا خیبریان زمان به تاوان پیمان‌شکنی‌شان مجازاتی خونین می‌شوند؟ هرچه هست کلام امام است و کلام امام بی‌حکمت و بی‌حساب نیست.

خداوند خودش وعده داده که ...

« و لينصرنّ اللَّه من ينصره »

و ... 

« ان حزب الله هم الغالبون » ...

وعده خدا تحقق خواهد یافت ...

اگر ما ثابت قدم باشیم ...

"جایزه سینمای جهان" از شبکه بی بی سی ۴، جایزه هیئت ملی نقد آمریکا (ان بی آر)، جایزه بهترین فیلم خارجی انجمن منتقدین فیلم نیویورک، جایزه بهترین فیلم خارجی از جوایز مستقل سینمایی بریتانیا و جایزه بهترین کارگردانی از چهل و دومین جشنواره بین المللی هند!

اینها بعضی از جوایز اصغر فرهادی است ...

البته ایشون در جشنواره فیلم فجر بخاطر فیلم جدایی نادر از سیمین ، بعنوان بهترین کارگردان انتخاب شدن ...

جوایز فراوان آقای فرهادی از دو جهت قابل بررسی است ...

نکته اول :

وقتی یک کارگردان از کشور ایزان اسلامی نامزد جایزه اسکار میشه ، باید طبیعتا باعث افتخار هر ایرانی باشه ، ولی وقتی به موضع گبری ها و رفتار ها و سخنان آقای فرهادی نگاه میکنیم ، حس خوبی بهمون دست نمیده ...

آقای فرهادی باید نشان دهنده ی فرهنگ ایرانی اسلامی ما باشن ، ولی متاسفانه نه تنها اینجوری نیست ، بلکه علیه آرمانها و ارزش های ایرانی و اسلامی موضع میگیرن و رفتار میکنن ...


نکته دوم :

فیلم Slum dog Millionaire (فیلم هندی) ، میلیونر ذاغه نشین ، یادتون هست که چقدر جایزه گرفت ؟

من این فیلمو دوبار دیدم ، فیلم قوی ای بود ، ولی نه اونقدر که 8 تا اسکار بگیره 

جدایی نادر از سیمین هم واقعا از لحاظ بازیگری و بازیگردانی و انتخاب لوکیشن و تصویر برداری فیلم قشنگیه ..
ولی اینکه اینقدر مانور بدن و اینقدر جایزه بدن واقعا عجیبه ...

نقطه مشترک این دو فیلم ، یعنی جدایی نادر از سیمین و Slum dog Millionaire نشان دادن وضعیت بد کشور ، نا امیدی ، بدبختی ، استرس و آشفتگی مردم است.

کلا هر فیلمی که نشان دهنده ی بدبختی و آشفتگی مردم یک کشور مستقل باشه ، مطمئنا جایزه میگیره ...

و اما چند آرزو :

ای کاش آقای فرهادی واقعا نماینده ما و فرهنگ و دین ما بود ...

ای کاش ایشون در مراسم اهدا جایزه که همه قبل از دریافت جایزه ی صحبتی میکنن ، به ایرانی و مسلمان بودنس افتخار کنه ...

ای کاش از ترور نا جوانمردانه دانشمندان کشور عزیزمون بگه ...

ای کاش از اینکه به ایران میگن مرکز تروریست انتفاد کنه ، کشوری که تا حالا به هیچ کشوری حمله نکرده ...

ای کاش اصغر فرهادی یک مسلمان بود ...

یا حداقل ... 

ای کاش اصغر فرهادی یک ایرانی بود ...

تاریخ چنین می نویسد :
یک کارگردان ایرانی! به خاطر عصبی، دروغگو و غیر منطقی و بدبخت نشان دادن مردم سرزمین اش در یک فیلم سینمایی با دیالوگ های عالی، تصویربرداری خیلی خوب و انتخاب لوکیشن های به یاد ماندنی، پرچم خودش را بالا برد و لکه ننگی پاشید بر چهره کشور فرهیخته، پیشرفته و هنرمند پرورش که مردمانی آرام، متین، با فرهنگ و ارزشی دارد. 
مردمانی که برای گرسنگان سومالی افطاری جمع می کنند، سیل زدگان پاکستانی را بر سر سفره پربرکت شان میهمان می کنند و با افتخار مثل کوه پشت ملت مظلوم فلسطین و غزه و بوسنی و مسلمانان بحرینی می ایستند! هرگز جنگی را آغاز نکردند اما در دفاع از وطن شهره هستند

توجه :

 از نظر حرفه ای ایشون یکی از بهترین کارگردانهای کشورمون هستند و همیشه فیلم هاشون ی سر و گردن از همه فیلم ها بالاترن ، تو این شکی نیست ...

منظورمن این نبود که ایران یک جامعه ایده آله و آقای فرهادی این فیلم رو ساخته که ایران رو بد جلوه بده ، نه ...

فقط میگم تجربه نشون داده اون کسانی که جایزه میدن و جشنواره میذارن و قدرت دست اوناست ، به فیلم هایی که مردم کشورشونو بدبخت و نا امید جلوه میدن ، جایزه میدن ، مخصوصا کشورهای در حال پیشرفت ... مثل فیلم Slum dog Millionaire هندی ... نه اینکه آقای فرهادی موضوع بدی رو برای فیلمش انتخاب کرده باشه ...

من ، بعنوان یک جوون ، از اینکه ی کارگردان از کشورم ی چنین فیلمی حرفه ای بسازه احساس غرور میکنم ، ولی من ی جوون مسلمون ایرانی ام و از نماینده کشورم انتظار بیشتری دارم ، انتظار دارم از موضع قدرت با اونها رو برو بشه ، نه از موضع ضعف ، شخصیت خودشو بالاتر از جایزه گرفتن از دست اونها بدونه ، انتظار دارم به فرهنگ و دینمون افتخار کنه ...